door Jitse Talsma
3 mei 2011
Goedenavond dames en heren,
Ik zal mij even identificeren. Mijn naam is Gerardus Jitse Talsma, burgerservicenummer 176.845.192. Eventueel kan ik u ook mijn paspoort en rijbewijs tonen. Mocht u mij nog steeds niet vertrouwen, mijn vingerafdrukken staan ook in het gemeentelijke register. Mijn reisgegevens vindt u in de database van de NS. En als u wilt, kunt u via een behoorlijk aantal instanties mijn bel-, mail- en betalingsverkeer nagaan.
Ik ben erg blij dat al deze gegevens zo goed vastliggen. Zo kan een flinke verzameling instanties, organisaties en bedrijven namelijk mijn gedrag volgen, controleren en sturen. Uit alles blijkt dat ik een betrouwbaar en volkomen ongevaarlijk persoon ben. Dit zorgt voor veiligheid. Het is, vind ik, ook erg jammer dat minister Piet-Hein Domkop mijn vingerafdrukken niet centraal mocht registreren. Stel je voor, alle vingerafdrukken in één grote database! Dan kunnen we nooit meer ongecontroleerd ergens komen.
Dat is pas veilig.
Ik moet wel bekennen: als u al mijn gegevens inziet, blijk ik een langstudeerder te zijn geweest. Dat was niet zo slim. Ja, het was toen nog niet strafbaar, maar toch vind ik het een beetje vervelende en beschamende zaak. Daarom vertel ik het u maar liever direct: mijn naam is Gerardus Jitse Talsma en ik heb vijf jaar over mijn studie gedaan. Voor mij persoonlijk is het een gelukkig toeval dat ik mijn diploma haalde voordat staatssecretaris Halve Zoolstra zijn strafheffing invoerde. Maar in het algemeen is het natuurlijk schandalig dat ik soms iets deed dat niet direct te verrekenen was in studiepunten.
Ja, ik zeg het eerlijk: soms las ik een boek dat niet direct bruikbaar was voor een vak. En inderdaad, af en toe leerde ik nieuwe mensen kennen in de kroeg, in plaats van naar dezelfde gezichten in de collegebanken te kijken. Het toppunt is misschien wel dat ik lid werd van de redactie van een filosofisch café. Dan kun je er op wachten dat een studie niet strak binnen de tijd afgerond wordt.
Heeft u trouwens wel eens goed naar dat woord ‘langstudeerder’ gekeken? Het maakt meteen heel veel duidelijk. Een langstudeerder is niet lang student, maar lang aan het studeren. En ja, lang studeren, dat is natuurlijk veel minder goed dan snel studeren. Of zelfs: in een normaal tempo studeren. Daar komt nog bij dat haarfijn duidelijk wordt dat niet studenten, maar studeerders studeren. Studenten zijn in werkelijkheid namelijk mensen, mensen die een studie volgen. En een studie moet je afronden. Terwijl velen van ons graag altijd student blijven.
Nee, dankzij dat woord ‘langstudeerder’ beginnen we eindelijk te beseffen dat iemand die een opleiding volgt, het fatsoen moet hebben zo snel mogelijk die opleiding achter de rug te hebben. Efficiënt en doelgericht zo snel mogelijk naar de finish racen.
Dat is pas slim.
Ik ben bang dat ik nog een schandvlek draag. Ik ben namelijk nog niet milieuvriendelijk. Dat spijt mij bijzonder, maar ik wil het u graag even uitleggen. Het zit namelijk zo dat ik wel heel veel geef om de reuzenpanda, de wilde tonijn, Zweedse oerbossen en een schone Rijn, maar ik ben nog niet CO2-neutraal. Ik gebruik geen groene stroom en geen groen gas. Dat kan in Nederland ook niet: er is simpelweg niet genoeg groene stroom voor iedereen. Gelukkig heeft minister De Rat Verhagen een goed plan om iedereen CO2-neutraal te maken. Hij wil namelijk graag een kerncentrale bouwen. Achter een dijk, daar zijn goede ervaringen mee. En het mooie van zo’n kerncentrale is dat heel Nederland, en ik dus ook, CO2-neutraal kan worden.
Dat is pas milieuvriendelijk.
Piet-Hein Domkop, Halve Zoolstra en De Rat Verhagen helpen me om veilig, slim en milieuvriendelijk te worden. Toch? Eigenlijk heb ik het gevoel dat er iets wringt. Het klopt niet helemaal. Laat ik me nu meeslepen in de woorden die zij gebruiken?
Al mijn gegevens liggen vast. Als het aan Piet Hein Domkop ligt, kan ik niet ongemerkt reizen, betalen, leren, leven. Dan ben ik aan mijn gegevens gebonden, geketend, gevangen. Dat is geen veiligheid, dat is slavernij.
En Halve Zoolstra noemt studenten slim wanneer ze zo efficiënt, zakelijk, kil en economisch mogelijk studeren. Zonder nieuwsgierig te zijn naar dat wat niet direct nuttig is, zonder verdieping, zonder wijzer te worden door wat je niet zocht. Afgestudeerd in een kale, holle en lege graad. Dat is niet slim, dat is schraal.
En nu dreigt er in naam van mijn milieuvriendelijkheid ook nog een kernramp in onze achtertuin. Een kabinet dat nauwelijks vier jaar vooruit kan denken, durft besluiten te nemen die nog tienduizenden jaren invloed zullen hebben. Ze leggen splijtstof achter een dijk in Zeeland. Dat is niet klimaatneutraal, dat is een nucleaire ramp.
Ik ben het zat. De Rat Verhagen, Halve Zoolstra, Piet Hein Domkop en zijn kompanen mogen dan proberen om ons doelbewust met 130 van de Afsluitdijk te laten knallen, ik ga niet mee in de vaagtaal die ze hanteren. Ze proberen ons te verleiden met woorden die herinneren aan veiligheid, academische ontwikkeling en ecologische verstandigheid – maar als je er goed naar kijkt zie je slavernij, schraalheid, milieuramp. Ik vertrouw ze niet. Ze kunnen wel mooie woorden verzinnen, maar uiteindelijk haalt de werkelijkheid ze in.
Toch?
