Erno Eskens trekt verbanden tussen de groeiende aandacht voor het dierlijke in de mens en de aandacht voor andere dieren. Hij beargumenteert dat de emancipatie van kind, vrouw en slaaf vergelijkbaar is met de emancipatie van het dier. Zij horen beide tot één en dezelfde beweging. Emancipatie en lijden worden door Eskens bij elkaar gebracht. Op een (halfslachtige) wijze, vanuit het zielig vinden van de lichamelijke conditie, komt er meer aandacht voor deze groepen.
Moeten we daarbij vooral letten op het humaan behandelen? Of is dat enkel een voortzetting van de discriminatie, en moeten we meer luisteren naar wat kinderen, vrouwen, en dieren ons daadwerkelijk te vertellen hebben? En als we dat proberen, hoe verstaan we dan een dierlijke politieke stem?
Volg Erno Eskens op zijn reis door de tijd met mooie illustraties en luisterrijke voorbeelden.
